№ 03 (150) Март 2010 года.

Вести из Армении

Просмотров: 4870
  • Серж Саргсян выступил в Лондоне

  • Президент Армении поздравил Виктора Януковича

  • Генерал Манвел Григорян: Армянам больше уступать нечего

  • Армянские и еврейские общины США начали сбор подписей в поддержку резолюции по Геноциду

  • А. Манасян: «Карсский договор сегодня работает на нас»

  • Большинство членов парламента Великобритании проголосовали за признание Геноцида армян

  • В Лондоне пройдет фестиваль Сергея Параджанова

Серж Саргсян выступил в Лондоне

10 февраля в Лондоне, в Королевском институте Международных отношений (Chattam House), президент Республики Армения Серж Саргсян выступил с речью относительно проблем региональной безопасности, в которой коснулся урегулирования отношений Армения – Турция, нагорно-карабахского конфликта, основных проблем региональной повестки, ответил на вопросы присутствующих.

Полный текст выступления президента – на сайте www.novostink.ru

Президент Армении поздравил Виктора Януковича

Президент Армении Серж Саргсян направил поздравительное послание Виктору Януковичу в связи с победой на президентских выборах Украины. Как сообщили в пресс-службе президента Армении, Саргсян в своем послании отметил: «В Армении, где помнят и уважают Вашу преданность исторически сформировавшейся дружбе и взаимопомощи наших народов, уверены в необходимости дальнейшего развития армяно-украинского сотрудничества».

Серж Саргсян отметил, что он «искренне расположен к совместной конструктивной работе во благо развития отношений между Арменией и Украиной для придания им нового качества, основанного на взаимном уважении интересов, тесном сотрудничестве во всех сферах двусторонних отношений, на координации подходов к решению глобальных и региональных проблем».

Генерал Манвел Григорян: Армянам больше уступать нечего

Все должны понять, что армянам больше уступать нечего, заявил на 8-м съезде Союза добровольцев (ополченцев) Еркрапа председатель союза Манвел Григорян.

М. Григорян подчеркнул, что Союз Еркрапа в деле приобретения независимости Армении и освобождения Арцаха всегда был на передовой и благодаря его усилиям была освобождена часть нашей родины.

«В этом смысле Союз Еркрапа имеет право ходить с высоко поднятой головой», – сказал М. Григорян. Руководитель союза заметил также, что они обязаны поддерживать социально необеспеченные семьи погибших членов Еркрапа.

Восьмой съезд Союза добровольцев Еркрапа начался с демонстрации отрывков выступления на первом съезде организации ныне покойного бывшего министра обороны Армении Вазгена Саркисяна, после чего все участники съезда минутой молчания почтили память своих погибших товарищей.

Армянские и еврейские общины США начали сбор подписей в поддержку резолюции по Геноциду

Армянские и еврейские общины США начали сбор подписей в Интернете в поддержку резолюции конгресса США о признании геноцида армян. Общины собираются обратиться к конгрессу США и к Бараку Обаме с призывом принять резолюцию 252. Об этом, как сообщает asbarez.com, заявила армянская община Массачусетса.

«Это очень важная инициатива, поскольку она демонстрирует, что обе общины – армянская и еврейская – нуждаются в восстановлении справедливости. Это акция, имеющая жизненное значение, она заставит влиятельные силы Вашингтона, будь-то госдепартамент или лоббистские организации, понять и осознать, что они понесут ответственность, если историческую правду принесут в жертву политическим интересам», – сказала представитель офиса Ай Дат, одна из организаторов акции Лаура Погосян.

Поставить свою подпись в поддержку резолюции можно, перейдя по ссылке www.change.org/recognizearmeniangenocide.

А. Манасян: «Карсский договор сегодня работает на нас»

Турция должна понять, что связывание переговоров между Арменией и Турцией с процессом урегулирования карабахского конфликта может навредить ей самой. Такую точку зрения на встрече с журналистами высказал председатель общественной организации «Академия политических исследований» Александр Манасян.

По его словам, в случае связывания этих двух процессов друг с другом, «хочешь не хочешь», поднимется вопрос Нахичевана, относительно которого есть Карсский договор. Турция, подписавшаяся под Карсским договором, согласно армянскому политологу, должна понять, что Азербайджан не считает себя правопреемником Азербайджанской ССР , и, исходя из этого, Нахичеван не может находиться в его подчинении. «Карсский договор сегодня работает на нас», – заверил он.

По мнению А. Манасяна, исходя из политической целесообразности, можно либо обострить, либо обойти данный вопрос. Сегодня в переговорах с Турцией власти Армении и крупные державы сочли удобным обойти данный вопрос, однако, как полагает А. Манасян, совсем не случайно, что президент Армении Серж Саргсян в своем лондонском выступлении, хоть и вскользь, но затронул проблему Нахичевана.

«Проблема была затронута вскользь, но я думаю, что в первом выступлении так и должно было быть», - сказал А. Манасян, напомнив, что президент Армении впервые в своих выступлениях затрагивает проблему Нахичевана. Эта часть выступления президента, согласно политологу, должна быть удостоена специального внимания и анализа.

Большинство членов парламента Великобритании проголосовали за признание Геноцида армян

Большинство членов парламента Великобритании проголосовали за признание факта геноцида армян, передает корреспондент газеты армянской общины во Франции Nouvelles d’Arménie Жан Экян.

Число представителей палаты общин (нижняя палата британского парламента), признавших факт известных событий в Османской Турции геноцидом армян и ассирийцев, достигло 254. Следует отметить, что из 646 депутатов лишь 495 имеют право голоса по этим вопросам. Во внеочередном предложении (номер 287) говорится следующее: «Палата общин однозначно осуждает диффамацию и политику отрицания холокоста, а также геноцида армян и ассирийцев 1915 года в Турции. Палата общин осуждает ненависть, которая привела к этим событиям, призывая членов парламента уважать день памяти холокоста,геноцида 1915 года и других событий подобного рода, доказав, что они никогда не будут забыты».

В Лондоне пройдет фестиваль Сергея Параджанова

Фестиваль Сергея Параджанова пройдет в Лондоне с 22 февраля по 9 мая. В течение двух с половиной месяцев на ведущих культурных площадках столицы пройдет полная ретроспектива фильмов режиссера, показ документальных фильмов, посвященных его творчеству, международный симпозиум, мастер-класс и мультимедийная инсталляция (Британский институт кинематографии); фотовыставка Юрия Мечитова (Национальный театр), презентация работ из Ереванского музея Параджанова (Пушкинский дом); концерт армянской музыки (армянская церковь Св. Егише).

В апреле фестиваль Параджанова продлится в Бристоле (Центр современного искусства Арнольфини и Галерея Бристоль). Среди гостей фестиваля – известные специалисты по изучению творчества Параджанова, люди, лично знавшие и работавшие с ним, из России, Армении, Грузии, Украины, Франции и Америки (Роман Балаян, Завен Саркисян, Юрий Мечитов, Патрик Казальс, Левон Григорян, Кора Церетели и многие другие).

Поставьте оценку статье:
5  4  3  2  1    
Всего проголосовало 15 человек

Оставьте свои комментарии

  1. Չկայացած հայ քաղքենուն դեռ չեն կարողացել բացատրել, որ Ջավախքն ու Արցախը քո երևանյան անվտանգ գոյությունն են ապահովում և եթե ուզում ես էժան հագնվել ու թանկ ման գալ, ապա պարտավոր ես տեր կանգնել Ջավախքին ու Արցախին։ Եթե հիվանդությունը գալիս է, ապա այն պետք է բուժել։ Հայաստանից պետք է աջակցել մեր հայրենակիցներին, որպեսզի նրանք չլքեն Ջավախքը։ Ջավախքի գործոնը եթե չլինի, ապա Վրաստանի հետ մեր հարաբերությունները կվատանան մեր կամքից անկախ՝ վրացական նախաձեռնությամբ։ Գաղտնիք չէ, որ երկրները միմյանց հետ բարիդրացիական հարաբերություն են ունենում ուժերի հավասարակշռության և փոխադարձ շահի, այլ ոչ թե բարեկամության բաժակաճառերով։ Ֆրանսիան ու Գերմանիան այսօր իրար հետ նորմալ հարաբերություն ունեն, բայց դրան բերեց ոչ թե կողմերի բարեկամական զգացմունքների արթնացումը, այլ ուժերի հավասարակշռությունը։ ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ՀՀ-ն պետք է նպաստի ջավախահայության լիակատար ինտեգրմանը Վրաստանի հանրային կյանքին։ Սա՛ է, որ վրացիները չեն ուզում։ Նրանք այժմ վրացերեն լեզվի խնդիր են առաջ քաշում Ջավախքում, բայց չեն համաձայնում հայ-վրացական համալսարանի կառուցմանը Ախալքալակում, քանի որ, նպատակ չունեն ջավախահային տեղում պահելու։ Վրացիներն անկեղծ չեն, երբ ասում են, որ ուզում են տիտղոսային լեզու վրացերենը տարածել հայաբնակ վայրերում։ Եթե ուզում են, ապա թող հնարավորություն ստեղծեն հայերին կրթություն ստանալու։ Իրականում՝ վրացերեն լեզվի «մահակով» նրանք ցանկություն ունեն հայերին դուրս թողնել պետական կառավարման համակարգից, կտրել տեղացիներին իրենց բնակության վայրերից։ Այժմ վրացական մաքսակետով նույնիսկ չի թույլատրվում հայկական թերթեր անցկացնել։ ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Հայտնի է, որ մենք Վրաստանից ահագին կախվածություն ունենք, իսկ Վրաստանը Հայաստանից՝ գրեթե զրոյական։ Միակ հարցը, որն այժմ մտահոգում է վրացական իշխանությանը՝ Ջավախքն է։ Եվ Ջավախքի հարցով նրանք կարիք կունենան Երևանի հետ խոսելու ու մեզ հետ հաշվի նստելու, եթե մենք այնտեղ կարողանանք կազմակերպված ու հզոր հայկական լոբբի ունենալ։ Մենք անհեռատեսորեն վրացիներին «քարտ բլանշ» ենք տալիս Ջավախքի հայաթափման գործում, իսկ հետագայում արդեն՝ Հայաստանի հետ թելադրողի դիրքերից խոսելուն։ Եթե Ջավախքի գործոնը չլինի, ապա բեռնափոխադրումների գները կարող են տասնապատկվել, կամ էլ թուրքական ու ադրբեջանական տնտեսական լոբբինգի արդյունքում Վրաստանի ճանապարհը կարող է ինչ որ մի պահ լրիվ փակվել: Ու այդ ժամանակ չեն գործի «հավատակից եղբայր» և նման այլ սրտաճմլիկ «փաստարկները»։ ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Քանի դեռ ուժերի հարաբերակցությունը հայերի կողմն է, ՀՀ իշխանությունները պետք է Վրաստանի հետ օր առաջ նստեն բանակցությունների՝ նպատակ ունենալով ապահովել վիրահայության իրավունքներն ընդհանրապես և ջավախահայության խնդիրները՝ մասնավորապես։ Հետո ուշ կլինի։ Այնպես է ստացվել, որ մեր աշխարհագրական դիրքից ելնելով՝ ՀՀ անվտանգության ապահովման և հարևանների հետ բարիդրացիական հարաբերությունների հաստատման հիմնական երաշխիքները Արցախն ու Ջավախքն են։ Եթե սա չգիտակցենք, խորապես կսխալվենք։ Վրաստանի հետ մեր «կոզրը» Ջավախքն է, ինչը կստիպի նրանց հաշվի նստել մեզ հետ, իսկ Ադրբեջանի հետ՝ Արցախի ներկա սահմանները, ինչը թույլ չի տա բավարարել Բաքվի ախորժակը Զանգեզուրի մասով։ Այսինքն Արցախն ու Ջավախքը մեր անվտանգության անփոխարինելի միջնաբերդերն են։ ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Ու պետք չէ սրանից եզրակացություն անել, որ ես բարձրացնում եմ Ջավախքի անկախության հարցը։ Ո՛չ։ Ես ուզում եմ, որ Ջավախքը դառնա հայ-վրացական բարեկամության մերանը։ Այլ կերպ հնարավոր չէ վրացիների հետ նորմալ դրկիցություն անել։ Իրենք չեն գնա դրան, եթե մեզանից կախում չունենան։ Նույնիսկ կենցաղային հարաբերություններում երբ մեկից կախված ես լինում՝ դառնում ես նրա գերին։ Իսկ եթե դիմացինդ էլ քեզ հետ խոսելու, քո հետ հաշվի նստելու մոտիվ ունի, ապա ձեր հարաբերություններն, իրոք, փայլուն են լինում։ Խաղաղության հասնելու և ՀՀ անվտանգությունն ապահովելու համար, այո՛, անհրաժեշտ է բարիդրացիական հարաբերություններ հաստատել բոլոր հարևանների հետ, բայց դրան հասնելու համար պետք է անել ճիշտ հակառակը, ինչը քարոզվում է քիրվայականների և գործնականում կիրառվում Սերժ Սարգսյանի կողմից։ (Անդրանիկ Թևանյան)
  2. Հայաստանում սխալ պատկերացումներ կան Լ. Տ.-Պետրոսյանի և Ս. Սարգսյանի խաղաղասիրական քաղաքականության մասին: Նրանք իրականում պատերազմի են տանում իրենց «խաղաղասիրությամբ» քանի որ «էգություն» ցուցաբերելով՝ գրգռում են հակառակորդի ռազմատենչ ախորժակը։ Ցանկացած Խաղաղության կուսակցություն ձգտում է խնդիրների շուտափույթ լուծման, «նախաձեռնողականություն» է ցուցաբերում հակամարտող երկրի նկատմամբ, բայց ստանում է լարվածություն, պատերազմ և պարտություն։ Չեն հասկանում, որ միայն իրենց ցանկությունը բավարար չէ, որպեսզի դիմացինը իրենց հետ նորմալ հարաբերություն հաստատի։ Դու պետք է քո ուժեղությամբ հասնես դրան: Բոլոր ժամանակներում, երբ իշխանության են եկել «բազեները», տվյալ պետության դիրքերն ավելի ամուր են եղել, հասարակությունն ավելի խաղաղ է ապրել։ Խոսքը չի վերաբերում ծայրահեղ «բազեներին», որոնք նույնքան վտանգավոր են երկրի համար, որքան ծայրահեղ «խաղաղասերները»։ Ֆաշիստական Գերմանիան ասվածի վառ ապացույցն է, բայց Հիտլերին ծայրահեղ «բազե» սարքեցին անգլիացիները, ֆրանսիացիներն ու սովետները՝ իրենց փափուկ ու խաղաղասիրական քաղաքականությամբ։ Մյունխենյան հայտնի դավադրությամբ չեխերը զոհաբերվեցին կենսական տարածքներ փնտրող Գերմանիային՝ անգլիացիներն ու ֆրանսիացիներն ուզում էին խաղաղ ապրել։ Իսկ սովետա-գերմանական «գիշերային արձանագրություններին» էլ զոհ գնաց Լեհաստանը։ Նպատակն էր զիջել, որպեսզի պատերազմ չլինի։ Բայց եղավ ճիշտ հակառակը։ Ստալինը մինչև վերջ չէր հավատում, որ Գերմանիան կհարձակվի ՍՍՀՄ-ի վրա, քանի որ «քիրվայություն» էր արել Հիտլերի հետ՝ այն հույսով, որ դա կհեռացնի իրեն հակամարտությունից։
  3. Ի դեպ, ծայրահեղ «բազե» էին նաև երիտթուրքերը, որոնք վերջնական կործանման կտանեին Թուրքիան, եթե ի հայտ չգար քեմալական շարժումը։ Պետության անվտանգության համար շատ կարևոր է, որ ճիշտ ձևով հաշվեկշռվի պատերազմի և խաղաղության կուսակցությունների մոտեցումները։ Ծայրահեղությունները հավասարապես վտանգավոր են։ Հակամարտություններն ունեն իրենց լուծումների տրամաբանությունը ը և ժամկետները։ Լուծումներն արագացնելը կամ որևէ «օրիգինալ» բան մտածելը խնդրին չի օգնի։ Շուտափույթ զիջողականությունը կամ ծավալապաշտական արկածախնդրությունը միայն վնաս կբերեն։ Պետք է գործի «Ներքին հզորությամբ դեպի արտաքին հաղթանակներ և խաղաղություն» մոդելը։ Որքան շուտ ձևավորվի բարոյահոգեբանական բարձր մակարդակ ունեցող հասարակություն և հակառակորդի նկատմամբ պահպանվի հաշվարկված կոշտ գիծը, այնքան հակամարտություններում խաղաղ ճանապարհով հաղթելու հավանականությունը կմեծանա։ Մենք տեսանք, թե ինչ եղավ ծայրահեղ խաղաղասեր Գորբաչովի դեպքում։ Նույն արդյունքն ենք ստանում նաև ծայրահեղ արկածախնդիր «բազեների» պարագայում, բայց այլ սցենարով։ Արկածախնդրության յուրօրինակ դրսևորում էր ծայրահեղ «բազե» Սահակաշվիլու վարքագիծը օսերի հանդեպ։ Արդյունքում՝ Միխոն հաշված օրերի ընթացքում վերջնականապես կորցրեց Աբխազիան և Հարավային Օսեթիան։
  4. Շատ ուսանելի է Թուրքիայի օրինակը։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ և դրան հաջորդած ժամանակահատվածում Թուրքիայում գործում էին երկու հիմնական ուժեր։ Մեկն անգլիացիների հովանավորյալ և մարիոնետային Դամաթ փաշայի գլխավորած ուժն էր: Նա համարվում էր խաղաղության կուսակցության ներկայացուցիչը, իսկ մյուսը՝ երիտթուրքերն էին՝ պատերազմի կուսակցության մարտիկները։ Դամաթ փաշան կողմնակից էր Թուրքիայի բոլոր հարևանների հետ արագ կերպով խնդիրների լուծման և թուրք «սերգո-ջանների» լավ ապրացնելու տարբերակը տեսնում էր Սևրի պայմանագիր կնքելու միջոցով, որով Թուրքիան զիջում էր ամեն ինչ, բայց փոխարենը թվացյալ խաղաղություն էր ստանում։ Փաշան գտնում էր, որ աշխարհն իրենց դեմ է և անհնար է որևէ ձևով պայքարել «Բոլոր հարցերը լուծված են։ Չի՛ կարելի շփոթվել, մեր դեմ են ոչ թե հույները կամ հայերը, այլ միջազգային հանրությունը։ Պետք է զիջել, որ մեզ մի բան մնա։ Միջազգային ուժերը կերաշխավորեն Թուրքիայի անվտանգությունը»,-ինքն իրեն ու թուրք ժողովրդին, նմանատիպ ձևակերպումներով փորձել էր հիմնավորել փաշան, երբ ստորագրում էր Սևրի պայմանագիրը։ Մի խոսքով՝ Դամաթը թուրքերի քիրվայական գաղափարախոսության կրողն էր։ Երիտթուրքերն ընդհակառակը՝ ձգտում էին վերականգնել Օսմանյան կայսրությունը։ Նրանք ներդրեցին թուրքական ֆաշիզմի գաղափարախոսությունը, որին զոհ գնացին նաև հայերը։ Երիտթուրքերի արածը արկածախնդրություն էր և հնարավոր չէր հետ բերել նախկինում ունեցածը։ Այսինքն՝ այն տարբերությունը, որը նկատվում է Դամաթ փաշայի և երտթուրքերի քայլերի միջև՝ իրականում չկա, քանի որ երկուսի գործողություններն էլ տանում էին դեպի պատերազմ, պարտություն և կործանում։
  5. Տեսե՛ք. Դամաթի զիջողականությունը մեծացրել էր Անտանտի անդամ երկրների ցանկությունը (նաև նրանց ապավինող հայերի, ովքեր Սևրի դաշնագրով տարածքներ ստացան), և եթե փաշայի իշխանությունը մի փոքր էլ պահպանվեր, ապա այսօր նույնիսկ Թուրքիա պետությունը չէր լինի։ Ճիշտ նույն «փաշայական» ճակատագրին կարժանանար Թուրքիան, եթե երիտթուրքե՛րը երկար իշխեին։ Նրանց ֆաշիզմն ու աշխարհաքաղաքական ծավալապաշտությունը կմտահոգեր բոլորին, և խոշոր ուժերը ստիպված կոչնչացնեին երիտթուրքերի ղեկավարած պետությունը։ Թուրքիայում գործող և՛ ծայրահեղ խաղաղասերները , և՛ ծայրահեղ «բազեները», երկիրը կործանման էին տանում ։ Երկու ուժերն էլ մտածում էին, որ իրե՛նց առաջարկած գիծն է անհրաժեշտ պետությանը, բայց չէին հասկանում, որ ամենքը յուրովի է կործանելու պետությունը։ Թուրքիան փրկվեց շնորհիվ իրատեսական և հաշվարկված կոշտ գծի կողմնակից, Դամաթի ու երիտթուրքերի գաղափարական այլընտրանք հանդիսացող Աթաթուրքի։ Նա մերժեց և՛ փաշայի «սերգո-ջանությունը», և՛ երտթուրքերի ծավալապաշտությունը՝ երկու մոտեցումներն էլ համարելով կործանարար գաղափարներ։ Աթաթուրքը հայտարարեց, որ Թուրքիայի սահմանները կլինեն այնտեղ, որտեղ կկանգնի թուրք զինվորը։ Դա հստակություն մտցրեց զինվորականության ու ժողովրդի մեջ, և նրանք ուժով խաղաղություն պարտադրեցին Անտանտին, հույներին և այլոց, ու ստիպեցին հաշվի նստել նոր Թուրքիայի հետ։ Ուժ տեսնելով՝ Աթաթուրքի հետ դաշնակցեց նաև բոլշևիկյան Ռուսաստանը։ ինչև հիմա Թուրքիան օգտվում է Քեմալի էտատիզմի պտուղներից։ Ահա՛ պետականակենտրոն, ծայրահեղականություններից զերծ քաղաքականության վառ օրինակը։ Եթե այն ժամանակ թուրքը համակերպվեր, թե միևնույն է Սևրի պայմանագիրը ստորագրված է, բոլոր «գրավյալ տարածքները ծախած պրծած են», ապա այսօր լրիվ այլ վիճակ կլիներ իրենց համար։ Լավ չէր լինի թուրքերի դրությունը նաև այն դեպքում, եթե նրանք առաջնորդվեին «Վիեննայից մինչև Մոսուլ» էքսպանսիոն կարգախոսով։ Եթե այսօրվա հայաստանյան միջավայրում առկա բառապաշարն օգտագործենք, ապա Ստամբուլը պետք է համարվեր «գրավյալ տարածք» և զիջվեր, որպեսզի հույների հետ թուրքերը խաղաղ ապրեին, բայց գրավյալ կամ չգրավյալ լինելը որոշվեց ռազմի դաշտում և այժմ Ստամբուլի թուրքական լինելը կասկած տակ դնող չկա։ Համենայնդեպս դնողներն անզոր են որևէ բան անելու………..….։
  6. Существование государств обеспечивается не мирными Договорами, а военным паритетом сторон, и если военный паритет будет нарушен, то любые мирные Договоры-бумажки будут разорваны. Уж кому-кому, а армянам надо помнить эту простую истину, вспомним Севрский Договор. Стратегическая цель турков – сухопутное соединение с азербайджанцами и заодно – всем поясом тюркского мира. Вопрос здесь даже не в идеях пантюркизма, а в выживании и обеспечении безопасности турецкого государства. (Занимая стратегические территории, она по всему периметру окружена противниками и врагами). Поэтому, независимо от того, будет подписан мирный Договор армян с азербайджанцами или нет, турки сделают все, чтобы Армения исчезла с политической карты мира. Преступное согласие нелегитимной власти на сдачу земель от Горадиза до Мегри (а это посредниками уже и не ставится под сомнение) практически решает стратегическую цель Турции, поскольку в дальнейшем для установления контроля над Мегринским районом для турков не составит особого труда.
  7. Մի աշխատասեր և նյութական ապագայի համար այդքան ձիրքերով օժտված ժողովուրդ՝ զարմանալիորեն իդեալիստ է դեպի խաղաղությունը, աղոթում է նրա արևին և չի հավատում, թե պատերազմի ձմեռ կգա։ Սակայն պատերազմը գալիս է հակառակ մեր ցանկության, քանի որ հակամարտությունն է կառավարում աշխարհը։ Այս ճշմարտությունը չի՛ ուզում հասկանալ մեր ժողովուրդը։ Դրա համար էլ խաղաղ տարիների քրտնաջան աշխատանքով կուտակած բարիքները պատերազմի օրերին տալիս է թշնամուն, ինքը մնում մուրացկան, օտարի ձեռքին նայող։ Գարեգին Նժդեհ
Комментарии можно оставлять только в статьях последнего номера газеты